Κοινωνική αναλγησία και υποκρισία της Πολιτείας απέναντι στους αναπήρους!

     Σωρεία προβλημάτων, που έχουν ως αποτέλεσμα την ταλαιπωρία μιας ιδιαίτερα ευαίσθητης ομάδας πολιτών, αυτών που υποφέρουν από αναπηρία, διαπιστώνεται  τόσο στον τρόπο λειτουργίας του Κέντρου Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ) όσο   και στις παγίδες του νέου εντύπου Ε1 της Φορολογικής δήλωσης.

 Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν  σε σχέση  με την   πιστοποίηση της αναπηρίας  αποτυπώνονται στην  ειδική έκθεση που συνέταξε για το θέμα η ανεξάρτητη Αρχή , όπου διαπιστώνεται αύξηση του χρόνου αναμονής – ο οποίος  πλέον φτάνει και τους έξι μήνες- για εξέταση του ασθενούς από τις υγειονομικές επιτροπές , εξαναγκασμός των πολιτών να υποβάλλονται σε νέες ιατρικές εξετάσεις με πρόσθετη οικονομική επιβάρυνση για εκείνους αλλά και για τα ασφαλιστικά Ταμεία, έκδοση γνωματεύσεων με ελλιπή αιτιολογία και μικρή διάρκεια ισχύος αλλά και  έλλειψη  ενημέρωσης και συντονισμού των αρμόδιων υπηρεσιών,  με αποτέλεσμα  να καταλήγουν σε κάποιες περιπτώσεις στη στέρηση του αναπηρικού επιδόματος, της σύνταξης ή και της  έκδοσης βιβλιαρίου υγείας για σημαντικό χρονικό διάστημα. Μάλιστα, για τον τρόπο λειτουργίας του ΚΕΠΑ έχουν φθάσει  από τον Σεπτέμβριο του 2011 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2013, στο Συνήγορο του Πολίτη τουλάχιστον 350 αναφορές πολιτών, ο οποίος προτείνει καλύτερη ενημέρωση των γιατρών που συγκροτούν τις ιατρικές επιτροπές για τις αρμοδιότητές τους, αύξηση των νόσων και βλαβών για τις οποίες προβλέπεται ισόβια αναπηρία, απλοποίηση της νομοθεσίας και τροποποίηση της διαδικασίας χορήγησης των προνοιακών παροχών αναπηρίας, συνέχιση της χορήγησης συνταξιοδοτικών παροχών και υγειονομικής ασφάλισης για όσο διαρκεί η επανεξέταση από υγειονομική επιτροπή.

  Από τις παραπάνω   προτάσεις ο ¨ευαίσθητος¨  Υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας  κ.Ι.  Βρούτσης , κατά τη συζήτηση  στην Ολομέλεια της Βουλής του σχεδίου νόμου   «Αντιμετώπιση της παραβατικότητας στην Κοινωνική Ασφάλιση και την αγορά εργασίας και λοιπές διατάξεις»    νομοθέτησε  με τις διατάξεις του άρθρου 66 μόνο την παράταση για ένα εξάμηνο -  και εφόσον η εξέταση θα έχει ολοκληρωθεί  μέχρι τις 31 Οκτωβρίου - του δικαιώματος  συνταξιοδότησης, μη κάνοντας δεκτές  τις υπόλοιπες προτάσεις για  παράταση των προνοιακών επιδομάτων, για εφάπαξ εξέταση κάποιων ιδιαίτερων μορφών αναπηρίας που είναι μη αναστρέψιμες και  παράταση της ισχύος των βιβλιαρίων ασθενείας μέχρι την  επανεξέταση  από τις υγειονομικές  επιτροπές.

Αξίζει να σημειωθεί ότι  τόσο οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι των   αντιπολιτευόμενων κομμάτων  όσο και  των εκπροσώπων  των συμπολιτευόμενων  κομμάτων  έθεσαν επιτακτικά το αίτημα της αποδοχής   των παραπάνω προτάσεων , αλλά δεν έγινε δεκτό  και η διάταξη  ψηφίσθηκε  κατά πλειοψηφία ως έχει!.

 Το δεύτερο θέμα , εξίσου  σοβαρό  αποτελούν τα νέα φορολογικά βάρη που φέρνει το  έντυπο Ε1 στις  φετινές δηλώσεις εισοδήματος , αφού όλοι οι φορολογούμενοι , ανεξάρτητα από το αν υπόκεινται ή όχι σε φόρο, έχουν υποχρέωση να υποβάλουν δήλωση, εφόσον έχουν συμπληρώσει το δέκατο όγδοο (18ο) έτος της ηλικίας τους, και να  δηλώσουν στους κωδικούς 659-660 στον πίνακα 6 όλα ανεξαιρέτως τα εισοδήματα που απέκτησαν το 2012, ήτοι  πολυτεκνικά και προνοιακά  επιδόματα, αναπηρικές συντάξεις,  κέρδη από αμοιβαία κεφάλαια, κέρδη από πωλήσεις μετοχών, τόκους από καταθέσεις, repos, ομόλογα και έντοκα γραμμάτια του ελληνικού Δημοσίου, με αποτέλεσμα το πραγματικό ή τεκμαρτό εισόδημα να  «φουσκώνει»  και να  ξεπερνά το ποσό των 6.000  ευρώ , χάνοντας έτσι το δικαίωμα  της δωρεάν νοσοκομειακής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης!

  Για παράδειγμα,  τέκνο  ηλικίας είκοσι ετών με αναπηρία, με ιδιόκτητη   μονοκατοικία 80 τ.μ., την οποία κληρονόμησε    σε περιοχή με τιμή ζώνης  κάτω των  2.800 ευρώ ανά τ.μ., και  με τόκους 200 ευρώ, έχει υποχρέωση υποβολής φορολογικής δήλωσης   και με βάση το νέο φορολογικό πλαίσιο θα του προσδιοριστεί  τεκμαρτό εισόδημα ποσού  6.840 ευρώ   που ξεπερνά το αφορολόγητο  ποσό των 6.000 ευρώ, οπότε παύει  να είναι προστατευόμενο μέλος  και χάνει άμεσα την ασφαλιστική του κάλυψη.

Η αντιμετώπιση των παραπάνω συγκεκριμένων  προβλημάτων  δεν είναι μόνο ζήτημα κοινωνικής ευαισθησίας, αλλά υποχρέωση της πολιτείας  να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες των ατόμων με αναπηρία, και να αποφευχθεί η ταλαιπωρία τους για κάτι που είναι αυτονόητο.

 Ελπίζουμε  να συναισθανθούν  τα σφάλματά τους  και να  βελτιώσουν   άμεσα την πρόσφατη απόφασή τους.