Το μέλλον του επαγγελματικού ποδοσφαίρου εξαρτάται από την αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος.

     Μια  αναφορά στα  39   χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου  σε  συνδυασμό και με τη μη αδειοδότηση  για συμμετοχή του ΠΑΣ στο  Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα  (Γιουρόπα Λίγκ) μου έδωσε το ερέθισμα  να εκθέσω  τις απόψεις μου  για τις αδυναμίες γενικά του  Ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου   και τα προβλήματα που αναφύονται  στη λαοφιλή  μας  ιστορική  ομάδα, όχι με διάθεση κριτικής στους  μεγαλομετόχους  αλλά με διάθεση συνεισφοράς  στο  επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

  Πρώτον, θεωρώ  ότι  είναι πολύ σημαντικό   να έχει η ίδια ομάδα τους φιλάθλους  κοντά της και να  μην εμφανίζεται ως μια κλειστή λέσχη. Δεύτερον, θεωρώ την  ανάπτυξη των ποδοσφαιρικών ακαδημιών των ομάδων και την ανάδειξη ταλέντων από τα τμήματα παίδων, εφήβων και νέων  ως αναγκαία  για την αναπτυξιακή υπόστασή τους και τρίτον ,θα έλεγα το πιο σημαντικό , θεωρώ απαραίτητη στις μέρες μας  την αλλαγή του μοντέλου ιδιοκτησίας  και διοίκησης των ομάδων . 
  Το μοντέλο ιδιοκτησίας και διοίκησης των ομάδων της αγγλικής Πρέμιερ Λιγκ στηρίζεται στους Κροίσους από το εξωτερικό σε αντίθεση με το Γερμανικό μοντέλο  που για τις γερμανικές ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες της  Μπουντεσλίγκα  ισχύει ο ιδιοκτησιακός κανόνας 50+1. Αυτό σημαίνει ότι το 50% των μετοχών της εταιρείας συν μία μετοχή πρέπει να ανήκουν στα μέλη της ομάδας. Η διασπορά  αυτή των μετοχών μετατρέπει την ΠΑΕ  σε εταιρεία Λαϊκής Βάσης,  μια και κάθε μέλος με μια, μόνο ενεργή  ψήφο,  όχι μόνο συμμετέχει στη διοίκηση και  αποτρέπει   φαινόμενα  αδιαφάνειας, αλλά ,  κυρίως,  ελέγχει  το μεγαλομέτοχο, ο οποίος κατά κανόνα   σε κάθε δυσκολία ρευστότητας  αποφασίζει και  μια εικονική  αύξηση κεφαλαίου. 
   Το ιδιοκτησιακό αυτό μοντέλο αποτρέπει ξένους μεγιστάνες να επενδύσουν σε Γερμανικές ομάδες αλλά και  στις  Λαϊκής Βάσης μεγαλύτερες ομάδες της Ισπανίας (Μπαρτσελόνα, Ρεάλ κ.λ.π) και της Πορτογαλίας (η Μπενφίκα κατέχει το ρεκόρ με 165.000 μέλη) , εκτός κι  αν συμβιβαστούν με το μειοψηφικό πακέτο μετοχών. Το αντίθετο ισχύει  στο Αγγλικό  μοντέλο, το οποίο έχει ανάγκη από πλούσιους επενδυτές, οι οποίοι στις μέρες μας και  ιδιαίτερα στην επαρχία, αποτελούν είδος  « εν ανεπαρκεία» .  
   Σήμερα, οι «σωτήρες - επενδυτές» των ΠΑΕ που διαχειρίζονται τα χρήματα των φιλάθλων  από τα εισιτήρια ,τις οικονομικές ενισχύσεις από την Πολιτεία, τις χορηγίες  κλπ, όπως καταδεικνύεται από τους ισολογισμούς  σχεδόν όλων  των ομάδων  της χώρας μας ,  παρουσιάζονται  ζημιογόνες και καμία, μέχρι σήμερα, δεν έχει παρουσιάσει τα παραμικρά κέρδη. 
    Επομένως , γίνεται φανερό ότι το μοντέλο  που προσιδιάζει στις ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες  και ιδιαίτερα στις επαρχιακές που δεν υπάρχουν  Κροίσοι  είναι η  υιοθέτηση  του ιδιοκτησιακού κανόνα 50 + 1. 
    Ο κανόνας αυτός αποτρέπει   να επενδύσουν σε  ομάδες ιδιοκτήτες χωρίς σταθερή και διαρκή οικονομική επιφάνεια,  με αποτέλεσμα  να προβάλλουν διαχειριστικές  ανωμαλίες  και να γιγαντώνεται  η αδιαφάνεια  λόγω της έλλειψης  ισχυρού μειοψηφικού πακέτου μετοχών. 
   Οι σύνδεσμοι  φιλάθλων οφείλουν να  έχουν σημαντικό μερίδιο στη  διοίκηση της εταιρείας , αρκεί να αλλάξει ο ρόλος τους και από  χειραγωγούμενοι  να γίνουν καθοδηγητές  και συμμέτοχοι για να υπάρχει έλεγχος και διαφάνεια στη διοίκηση και στη διαχείριση της Π.Α.Ε.