ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Κρίνω  αναγκαία  τη δημοσιοποίηση των περιεχομένων του βιβλίου μου αρχίζοντας από το τέλος και προοδευτικά σε βάθους χρόνου να αναρτηθούν όλα τα κεφάλαια του βιβλίου μου . 

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

            Επειδή οι θρήνοι είναι για τους μοναχούς και δεν ταιριάζουν  στους ανθρώπους της Τοπικής  Αυτοδιοίκησης, οφείλω  και από τη θέση του μη ενεργού αυτοδιοικητικού να καταθέσω  μια πρόταση που εκτιμώ ότι προέκυψε από τη μέχρι τώρα λειτουργία του «Καλλικράτη», συνοδευόμενη  από μερικές επισημάνσεις και παραινέσεις.

Ο «Καλλικράτης» δεν «ατύχησε» απλώς, επειδή συνέπεσε χρονικά με την οικονομική κρίση. Σχεδιάστηκε εξαρχής με άξονα τις κατευθύνσεις για λιτότητα και «λιγότερο Κράτος». Γι’ αυτό και, κατά τη γνώμη μου, η Αυτοδιοίκηση και,  ευρύτερα, η ίδια η κοινωνία και η χώρα έχουν ανάγκη από μία ριζική ανατροπή του «Καλλικράτη» και από την αντικατάστασή του από ένα νέο ριζοσπαστικό, πιο δημοκρατικό και συμμετοχικό θεσμικό πλαίσιο για την Αυτοδιοίκηση.

            Στην Ελλάδα ο μέσος πρωτοβάθμιος «Καλλικρατικός» ΟΤΑ έχει 34.780 κατοίκους και έκταση 406 τετρ. χλμ., τη στιγμή που οι αντίστοιχοι μέσοι όροι στην ΕΕ-27 είναι 5.630 κάτοικοι και 49 τετρ. χλμ. Θα πρέπει λοιπόν να γίνει μια χωροταξική αποκλιμάκωση των «Καλλικρατικών» ΟΤΑ, που να δημιουργεί μικρότερες ενότητες, να αξιοποιεί καλύτερα τους  κεντρικούς πόρους και να σχεδιάζει την ευρύτερη ανάπτυξη της περιοχής στη βάση της ισότιμης αντιπροσώπευσης. Η συλλογική ευθύνη θα πρέπει να είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της και όχι οι μονοπρόσωπες και συγκεντρωτικές εκτελεστικές εξουσίες. Η λύση βρίσκεται στο βαθύ εκδημοκρατισμό που υλοποιείται με την εισαγωγή της απλής αναλογικής σε όλα τα επίπεδα εκλογής και αντιπροσώπευσης των Ο.Τ.Α., διότι το υφιστάμενο εκλογικό σύστημα που αποδίδει τα 3/5 των εδρών στο συνδυασμό που πλειοψήφησε, αλλοιώνει την αναλογική αντιπροσώπευση. Η λύση βρίσκεται επίσης στην ουσιαστική και τυπική αναβάθμιση των συλλογικών οργάνων των Δήμων (δημοτικά  συμβούλια, επιτροπές, συμβούλια Νομικών Προσώπων των Ο.Τ.Α.) και των τοπικών συμβουλίων που θα πρέπει να  καταστούν χώροι επεξεργασίας και λήψης των αποφάσεων και ελέγχου της υλοποίησής τους.

            Η  αλόγιστη  και χωρίς τεκμηρίωση μεταφορά αρμοδιοτήτων στην ΤΑ δεν αποτελεί κατ' ανάγκη δείκτη αυτοδιοικητικής ενδυνάμωσης. Το πιθανότερο είναι κάποιες από τις μεταβιβαζόμενες αρμοδιότητες να εντάσσονται σε μια στρατηγική οργανωμένης οπισθοχώρησης του κράτους, που ενδύεται φιλοαυτοδιοικητικό μανδύα. Θα ήταν προτιμότερο (ειδικά σε συνθήκες δημοσιονομικής στενότητας) η ΤΑ να έχει λιγότερες αλλά πιο συγκεκριμένες και καλά οργανωμένες αρμοδιότητες. Αλλιώς, διατρέχει τον κίνδυνο πολιτικής απονομιμοποίησης στα μάτια της κοινωνικής βάσης. Ο νόμος, βέβαια, κατοχυρώνει το ότι για τη μεταβίβαση αρμοδιοτήτων στην αυτοδιοίκηση πρέπει να προηγείται η μεταφορά των απαιτούμενων χρηματοδοτικών πόρων. Οι ανώτατες ελεγκτικές αρχές (π.χ. Ελεγκτικό Συνέδριο) ασκούν δικαίωμα αρνησικυρίας για κάθε αρμοδιότητα που το κεντρικό κράτος μεταβιβάζει στην αυτοδιοίκηση, χωρίς να μεταβιβάζει ταυτόχρονα και τους πόρους που απαιτούνται για την εξυπηρέτηση της επίδικης αρμοδιότητας. Όλα αυτά όμως  είναι γράμμα κενό για τις ελεγκτικές αρχές.  Με την υφιστάμενη Χωροταξία χάνεται η μικρή τοπική κλίμακα. Υποχωρεί η δημοκρατία. Οι πολίτες στερούνται των όποιων δυνατοτήτων παρέμβασης υπάρχουν. Χάνεται η συνοχή, η εγγύτητα, η ταύτιση του πολίτη με το χώρο, με τους ανθρώπους του και το Δήμο, που ωθούν σε ενεργοποίηση και συμμετοχή. Επανεξέταση χρειάζεται και η θητεία των αυτοδιοικητικών οργάνων (σε δυο ) με την επαναφορά στο προηγούμενο καθεστώς της τετραετίας και την αποσύνδεσή τους από τις ευρωεκλογές.

        Δυστυχώς, η πολιτική της πρώην  και μετέπειτα Δημοτικής Αρχής και ειδικότερα η κομματική τους  πρακτική, αντί να καλλιεργήσει τις αρετές του λαού μας, καλλιέργησε συμπεριφορές και  πελατειακές πρακτικές υπέρ των κομματικών εντολέων της. Κανένας δεν μπορεί, ασφαλώς, να υποχρεώσει τα κόμματα να παραβλέψουν το (καλώς ή κακώς νοούμενο...) κομματικό συμφέρον τους.  Κανένας  όμως δεν υποχρεώνει και τους πολίτες να περιβάλουν με εμπιστοσύνη τα κόμματα που υπηρετούν μόνο το κομματικό συμφέρον τους.   Η παράταξή μας εκτιμούσε και σεβόταν όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, τα οποία και ευχαριστεί για την όποια στήριξή τους, αλλά δεν κατέστη «όμηρος» κανενός. Δεν αξιολογώ τη Δημαρχία μου, αυτό το αφήνω στους δημότες μου.  Γνωρίζω όμως ότι η ανιδιοτέλεια, η προσφορά, η αλληλεγγύη, η αξιοκρατία και η διαφάνεια ήταν οι έννοιες που ταυτίστηκαν με  την παράταξή μας και δικαίως μας αποδίδεται από τους πολίτες ο τίτλος της κοινωνικής και πολιτικής δύναμης, που μερίμνησε για το δημόσιο συμφέρον και όχι για το στενό προσωπικό όφελος.

            Όταν έρθει  η ώρα των εκλογών, οι πολίτες πρέπει να προσέχουν και  να κοιτάζουν ποιοι  κινούνται  βάσει  αρχών, ποιοι  έχουν άποψη, ποιοι έχουν αποφασιστικότητα και ποιοι προωθούν  με ανιδιοτέλεια τα πράγματα προς τα εμπρός.

            Βλέποντας πλέον τα πράγματα από μια χρονική απόσταση ασφαλή για συμπεράσματα, μπορώ να πω ότι η εξέλιξη της πορείας του Δήμου κατά τις επόμενες Δημαρχίες μέσα στον «Καλλικρατικό» Δήμο μάλλον τελικά επιβεβαίωσε το στερεότυπο για τους καμπίσιους. Ο ίδιος έφυγα με μια πικρία για τα λάθη που σημάδεψαν την «Καλλικρατική» συνένωση και τον τρόπο με τον οποίο τα ηγετικά και κομματικά πρόσωπα επέλεξαν να ασχοληθούν με τα κοινά, σκεπτόμενα τις επόμενες εκλογές και όχι τις επόμενες γενιές.

Κλείνω αυτό το βιβλίο με μια παράκληση, χρησιμοποιώντας τα λόγια ενός σοφού:

                     «Ας γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο»

                                                                                                          ( Μαχάτμα Γκάντι)

  και αν δεν μπορούμε, τουλάχιστον ας ψηφίζουμε ανθρώπους που κουβαλούν την αλλαγή που θέλουμε να δούμε. Ανθρώπους εργατικούς, συλλογικούς, δίκαιους, αξιοκρατικούς, ακέραιους, απαλλαγμένους από κομματικά πάθη, υπεύθυνους, ανιδιοτελείς. Πάνω από όλα, όμως, ας ψηφίζουμε ανθρώπους με αγάπη και όραμα για τον τόπο.